رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

این اشک رهایت از دل خاک کند
بالت بدهد راهی افلاک کند

محمدجواد غفورزاده

فلیرحل معنا

رباعی

چشم از همه کائنات بستی، ای عشق
در کعبهٔ کربلا نشستی، ای عشق

محمدجواد غفورزاده

سفرنامۀ فرات

رباعی

از اشک، نگاه لاله‌گونی دارد
داغ از همه لاله‌ها فزونی دارد

سیدمهدی حسینی

رباعی

مردی که دلش به وسعت دریا بود
مظلوم‌تر از امام عاشورا بود

هاشم کرونی

آسمان صبر

رباعی

فریاد اگرچه در تو پنهان بوده‌ست
خورشید تکلّمت فروزان بوده‌ست

مصطفی محدثی

بودن در نبودن

رباعی

دل می‌برد از گنبد خضرا شالش
آذین شده کربلا به استقبالش

حامد اهور

فلیرحل معنا

رباعی

همواره نبرد حق و باطل برپاست
هر روز برای مسلمین عاشوراست

یوسف رحیمی

رباعی

قد قامت تو کلام عاشورا بود
آمیخته با قیام عاشورا بود

منیره هاشمی

همواره حسین

رباعی

با تیر غم و بلا، نشانش نکند
حیران زمین و آسمانش نکند

علی‌اصغر دلیلی‌صالح

حدیث حُسن

رباعی

سجادهٔ اشک تو به هر جا باز است
صد جاده به سمت آسمان‌ها باز است

میثم مؤمنی‌نژاد

رباعی

هرگز نگذاشت تا ابد شب باشد
او ماند که در کنار زینب باشد

منیره هاشمی

همواره حسین

رباعی

آنجا که سکوت مرگ و استبداد است
خون شهدا، رساترین فریاد است

محمدجواد غفورزاده

خون تو پایان نداشت

رباعی