رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

آن تشنه‌لبی که منصب سقّا داشت
وقتی به حریم علقمه پای گذاشت

محمدرضا سهرابی‌نژاد

نیلوفرهای مهتابی

رباعی

نوخاسته‌ای ز نسل درد آمده است
با گرمی خون و تیغ سرد آمده است

محمدرضا سهرابی‌نژاد

نیلوفرهای مهتابی

رباعی

با دشمن خویش روبه‌رو بود آن روز
با گرمی خون غرق وضو بود آن روز

راضیه مظفری

رباعی

ای طالب معرفت! «ولی» را بشناس
آن جان ز عشق مُنجلی را بشناس

رضا اسماعیلی

رباعی

باران شده بر کویر جاری شده است
در بستر هر مسیر جاری شده است

رضا نیکوکار

تا همیشه غدیر

رباعی

دیدند که کوهِ آرزوشان، کاه است
صحبت سر یک مردِ عدالت‌خواه است

محمدحسین ملکیان

تا همیشه غدیر

رباعی

وقتی به گل محمّدی مأنوسیم
در خواب خوش ستمگران، کابوسیم

محمدرضا سهرابی‌نژاد

نیلوفرهای مهتابی

رباعی

یک جلوۀ دلپذیر تکرار شده‌ست
لبخند مهی منیر تکرار شده‌ست

میثم مؤمنی‌نژاد

رباعی

من در بر کشتی نجات آمده‌ام
در ساحل چشمۀ حیات آمده‌ام

سیدرضا مؤید

رباعی

از کار تو تا که سر درآورد بهشت
خون از مژگان تر درآورد بهشت

جواد هاشمی

رباعی

باید صلوات‌ها جلی ختم شود
همواره به ذکر عملی ختم شود

سیدمهدی موسوی

رباعی

مردم که شهامت تو را می‌دیدند
خورشید رشادت تو را می‌دیدند

محمدرضا ترکی

مرد میدان

رباعی