در قاب عکست می‌تواند جان بگیرد
این عشق پابرجاست تا تاوان بگیرد
بهارِ آمدنت می‌برد زمستان را
بیا که تازه کنم با تو هر نفس جان را
گاهی دلم به یاد خدا هست و گاه نیست
اقرار می‌کنم که دلم سر به راه نیست
آرامش موّاج دریا چشم‌هایش
دور از تعلق‌های دنیا چشم‌هایش
اى بسته بر زيارت قدّ تو قامت، آب
شرمندهٔ محبّت تو تا قيامت، آب
یگانه‌ای و نداری شبیه و مانندی
که بی‌بدیل‌ترین جلوۀ خداوندی
این آستان كه هست فلك سایه‌افكنش
خورشید شبنمی‌ست به گلبرگ گلشنش
