او خستهترین پرندهها را
در گرمی ظهر سایه میداد
مشتاق و دلسپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
پیش چشمم تو را سر بریدند
دستهایم ولی بیرمق بود
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
