سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
این چه خروشی‌ست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
ازل برای ابد ملک لایزالش بود
چه فرق می‌کند آخر، که چند سالش بود
