غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
ای آینه‌دار پنج معصوم!
در بحر عفاف، دُرّ مکتوم
یکی این‌سان، یکی این‌گونه باید
که شام و کوفه را رسوا نماید
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بی‌تابت چه دیدند؟
این سخن کم نیست دنیا صبحگاهی بیش نیست
شهر پرآشوبِ امکان، کوچه‌راهی بیش نیست
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
