خوشا که خط عبور تو را ادامه دهیم
شعاع چشم تو را تا خدا ادامه دهیم
گفت رنجور دلش از اثر فاصله‌هاست
آن که دلتنگ رسیدن به همه یکدله‌هاست
بشوی این گرد از آیینۀ خویش
به رغم عادت دیرینۀ خویش
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
کس راز حیات او نداند گفتن
بایست زبان به کام خود بنهفتن
دگر اين دل سر ماندن ندارد
هوای در قفس خواندن ندارد
ايمان و امان و مذهبش بود نماز
در وقت عروج، مركبش بود نماز
از عمر دو روزی گذران ما را بس
یک لحظۀ وصل عاشقان ما را بس
عید است و دلم خانۀ ویرانه بیا
این خانه تکاندیم ز بیگانه بیا
ای صاحب عشق و عقل، دیوانۀ تو
حیران تو آشنا و بیگانۀ تو
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
خوشا از دل نَم اشکی فشاندن
به آبی آتش دل را نشاندن
راضی به جدايی از برادر نشده
با چند امان‌نامه کبوتر نشده
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
