ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
این چه خروشی‌ست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
دگر چه باغ و درختی بهار اگر برود
چه بهره از دل دیوانه یار اگر برود
چون جبرئیل، حکم خدای مبین گرفت
در زیر پر بساط زمان و زمین گرفت
