وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
تا برویم ریشه‌ای چون تاک می‌خواهم که هست
نور می‌خواهم که هستی خاک می‌خواهم که هست
دل و جانم فدای حضرت دوست
نی، فدای گدای حضرت دوست
ماییم ز قید هر دو عالم رَسته
جز عشق تو بر جمله درِ دل بسته
خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی
