می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
شب‌نشینانِ فلک چشم ترش را دیدند
همه‌شب راز و نیاز سحرش را دیدند
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
زنی شبیه خودش عاشق، زنی شبیه خودش مادر
سپرده بر صف آیینه دوباره آینه‌ای دیگر
گاهی اگر با ماه صحبت کرده باشی
از ما اگر پیشش شکایت کرده باشی
