پس از چندین و چندین سال آمد پیکرش تازه
نگاهش از طراوت خیستر، بال و پرش تازه
بد نیست که از سکوت تنپوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
در آتشی از آب و عطش سوخت تنت را
در دشت رها کرد تن بیکفنت را
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم
