تو را همراه خود آورده‌اند از شرق باران‌ها
تو را ای زادهٔ شرقی‌ترین خورشید دوران‌ها
پر می‌کشند تا به هوای تو بال‌ها
گم می‌شوند در افق تو خیال‌ها
بستند حجله در میان آسمان‌ها
با خون سربازان ما رنگین‌کمان‌ها
بی تو می‌ماند فقط رنج عبادت‌هایشان
بی‌اطاعت از تو بیهوده‌ست طاعت‌هایشان
کشیدی بر سر و رویم خودت دست عنایت را
کشاندی سمت خود، دادی به من پای لیاقت را
کرامت مثل یک جرعه‌ست از پیمانۀ جانش
سخاوت لقمه‌ای از سادگی سفرۀ نانش..
نام تو را نوشتم و پشت جهان شکست
آهسته از غم تو زمین و زمان شکست
مدینه، بصره، کوفه، شام، حتی مکه خوابیده‌ست
نشانی نیست از اسلام و هر چه هست پوسیده‌ست
این صورت سپید، به سرخی اگر رسید
کارم ز اشک با تو به خونِ جگر رسید
امشب شهادت‌نامۀ عشاق امضا می‌شود
فردا ز خون عاشقان، این دشت دریا می‌شود
چه خوب، مرگ خریدار زندگانی توست
حیات طیبه تصویر نوجوانی توست
خم شدم زیرِخط عشق سرم را بوسید
دمِ پرواز پدر بال و پرم را بوسید
عطر تن پیمبر از این خانه می‌رود
بال ملک معطر از این خانه می‌رود
چون که در قبله‌گه راز، شب تار آیی
شمع خلوتگه محراب به پندار آیی
پرنده کوچ نکرده‌ست زیر باران است
اگرچه سنگ ببارد وگرچه طوفان است
چون فاطمه مظهر خدای یکتاست
انوار خدا ز روی زهرا پیداست
بی‌تو یافاطمه با محنت دنیا چه کنم؟
وای، با این‌همه غم، بی‌کس و تنها چه کنم...
نشست یک دو سه خطّی مرا نصیحت کرد
مرا چو دوست به راه درست دعوت کرد
دردا که سوخت آتش دل، جسم و جان من
برخاست دود غم، دگر از دودمان من
سر به دریای غم‌ها فرو می‌کنم
گوهر خویش را جستجو می‌کنم
بر لب آبم و از داغ لبت می‌میرم
هر دم از غصهٔ جان‌سوز تو آتش گیرم
وقتی که با عشق و عطش یاد خدا کردی
احرام حج بستی و عزم کربلا کردی
آمدم ای شاه پناهم بده
خط امانی ز گناهم بده
«هل من مبارز»... نعره دنیا را تکان می‌داد
در خندقی خود کنده، شهر از ترس جان می‌داد
ناله كن اى دل به عزاى على
گریه كن اى دیده براى على
