ای کاش که در بند نگاهش باشیم
دل‌سوختۀ آتش آهش باشیم
کمر بر استقامت بسته زینب
که یک‌دم هم ز پا ننشسته زینب
ما گرم نماز با دلی آسوده
او خفته به خاکِ جبهه خون‌آلوده
نوای کاروانت را شنیدم
دوباره سوی تو با سر دویدم
به روزگار سیاهی که شب حصار نداشت
جهان جزیرۀ سبزی در اختیار نداشت
مستی نه از پیاله نه از خم شروع شد
از جادۀ سه‌شنبه شب قم شروع شد
بیاور با خودت نور خدا را
تجلی‌های مصباح الهدی را
همچون نسیم صبح و سحرگاه می‌رود
هرکس میان صحن حرم راه می‌رود
زن، رشک حور بود و تمنّای خود نداشت
چون آسمان نظر به بلندای خود نداشت
