ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کرب‌وبلای حرمت
از خودم می‌پرسم آیا می‌شود او را ببینم؟
آن غریب آشنا را می‌شود آیا ببینم؟
کسی که عشق بُوَد محو بردباری او
روان به پیکر هستی‌ست لطف جاری او
تکبیر می‌گفتند سرتاسر، ذَرّات عالم هم‌زبان با تو
گویا زمین را بال و پر دادی، نزدیک‌تر شد آسمان با تو
گردۀ مستضعفین شد نردبان عده‌ای
تنگناهای زمین شد آسمان عده‌ای
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرین‌تر کند در لحظه‌های تشنه کامت را
به تپش آمده با یاد تو از نو کلماتم
باز نام تو شده باعث تجدید حیاتم
