ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
مادر موسی، چو موسی را به نیل
در فکند، از گفتۀ ربَّ جلیل
گه احرام، روز عید قربان
سخن می‌گفت با خود کعبه، زین‌سان
هرکه با پاک‌دلان، صبح و مسایی دارد
دلش از پرتو اسرار، صفایی دارد
این چه خروشی‌ست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
پیرمردی، مفلس و برگشته‌بخت
روزگاری داشت ناهموار و سخت
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
ای که عمری‌ست راه پیمایی
به سوی دیده هم ز دل راهی‌ست
