چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
ای مشعل دانش از تو روشن
وی باغ صداقت از تو گلشن
نشسته سایه‌ای از آفتاب بر رویش
به روی شانهٔ طوفان رهاست گیسویش
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
