کعبه اسم تو، منا اسم تو، زمزم اسم توست
ندبه اسمِ تو، شفا اسم تو، مرهم اسم توست
کیست این حنجرۀ زخمیِ تنها مانده؟
آن که با چاه در این برهه هم آوا مانده
آمیخته چون روح در آب و گل ماست
همواره مقیم دل ناقابل ماست
با پای سر به سِیْر سماوات میرویم
احرام بستهایم و به میقات میرویم
ابر تیره روی ماه آسمانم را گرفت
کربلا از من عموی مهربانم را گرفت