روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
روز، روز نیزه و شمشیر بود
ظهر داغ خون و تیغ و تیر بود
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
گفته بودی که به دنیا ندهم خاک وطن را
بردهام تا بسپارم به دم تیر بدن را