این اشکها به پای شما آتشم زدند
شکر خدا برای شما آتشم زدند
پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و سینه آتشدان شده
مولای ما نمونۀ دیگر نداشتهست
اعجاز خلقت است و برابر نداشتهست
تا برویم ریشهای چون تاک میخواهم که هست
نور میخواهم که هستی خاک میخواهم که هست
بیمار کربلا، به تن از تب، توان نداشت
تاب تن از کجا، که توان بر فغان نداشت
همسایه، سایهات به سرم مستدام باد
لطفت همیشه زخم مرا التیام داد
عصر یک جمعهٔ دلگیر
دلم گفت بگویم بنویسم
گفت: ای گروه! هر که ندارد هوای ما
سر گیرد و برون رود از کربلای ما...
قامت کمان کند که دو تا تیر آخرش
یکدم سپر شوند برای برادرش
خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی
نگاه کودکیات دیده بود قافله را
تمام دلهرهها را، تمام فاصله را
جمعهها طبع من احساس تغزل دارد
ناخودآگاه به سمت تو تمایل دارد