تا نگردیده‌ست خورشید قیامت آشکار
مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشک‌بار
ماه فرو ماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد
صبح است و در بزم چمن، هر گل تبسمّ می‌کند
باغ از طراوت، حُسن یوسف را تجسّم می‌کند
توفان و باد و خورشید
بیداد کرد آن سال
گرچه درمانده و خسته‌ام من
دل به مِهر رضا بسته‌ام من
حُسن تو به هر دیده مصوّر شده باشد
جا دارد اگر مهر منوّر شده باشد
ساحت قدس تو ای آینۀ «آیۀ نور»
هست سرچشمۀ آگاهی و شیدایی و شور
از بوستان فاطمه، عطر و شمیم داشت
با دوستان فاطمه، لطف عمیم داشت
بهار آمد و بر روی گل تبسم كرد
شكوه وا شدن غنچه را تجسم كرد
