هنوز ماتم زن‌های خون‌جگر شده را
هنوز داغ پدرهای بی‌پسر شده را
زبان با نام زهرا خو گرفته‌ست
گل یاس آبرو از او گرفته‌ست
در مکتب عشق، آبرو‌داری کن
هر مؤمن رنج‌دیده را یاری کن
ای تیغ عشق! از سر ما دست برمدار
دردسر است سر که نیفتد به پای یار
شهر آینه‌دار می‌شود با یک گل
پروانه‌تبار می‌شود با یک گل
آری همین امروز و فردا باز می‌گردیم
ما اهل آنجاییم، از اینجا باز می‌گردیم
زمین از برگ، برگ از باد، باد از رود، رود از ماه
روایت کرده‌اند اردیبهشتی می‌رسد از راه
عهدی‌ست که بسته‌ایم، برمی‌خیزیم
با آن‌که شکسته‌ایم، برمی‌خیزیم
از زخم شناسنامه دارند هنوز
در مسجد خون اقامه دارند هنوز
با شرک، خدای را عبادت نکنند
دل، تیره چو گردید، زیارت نکنند
هر چند نماز و روزه را پیشه کنید
در عمق سجود و سادگی ریشه کنید
هر حادثه با فروتنی شیرین است
خاک از نفس باغچه، عطر‌آگین است
عمری‌ست بی‌قرار، به سر می‌بریم ما
بر این قرار تا نفس آخریم ما
در جادۀ حق، زلال جان بس باشد
یک پرتو نور جاودان بس باشد
زود بیدار شدم تا سرِ ساعت برسم
باید این‌بار به غوغای قیامت برسم
ما همه از تبار سلمانیم
با علی مانده‌ایم و می‌مانیم
ما را نمانده است دگر وقت گفتگو
تا درد خویش با تو بگوییم موبه‌مو
جان آمده رفته هیجان آمده رفته
نام تو گمانم به زبان آمده رفته
امام رو به رهایی عمامه روی زمین
قیامتی شد ـ بعد از اقامه ـ روی زمین
بی‌نور عبادت، دل ما دل نشود
باران امید و شوق، نازل نشود
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
دوباره گفتم: دیگر سفارشت نکنم
دوباره گفتم: جان تو و حسین، پسر!
قرار بود که عمری قرار هم باشیم
که بی‌قرار هم و غمگسار هم باشیم
