آن شب زمین شکست و سراسر نیاز شد
در زیر پای مرد خدا جانماز شد
در سکوتی لبالب از فریاد گوشه چشمی به آسمان دارد
یک بغل بغض و تاول و ترکش، یک بغل بغض بیکران دارد
و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
مادر سلام حال غریبت چگونه است؟
مادر بگو که رنج مصیبت چگونه است؟
آتشفشان زخم منم، داغ دیدهام
خاکسترم، بهار به آتش کشیدهام
ماه غریب جادّهها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
غزل عشق و آتش و خون بود که تو را شعر نینوا میکرد
و قلم در غروب دلتنگی، شرح خونین ماجرا میکرد
این چندمین نامهست بابا مینویسم؟
هر چند یادت نیست امّا مینویسم
دل به دریا زد و دل از او کند
گرچه این عشق شعلهور شده بود
این روزها پروندۀ اعمال ما هستند
شبنامههای روز و ماه و سال ما هستند
قلبی شکست و دور و برش را خدا گرفت
نقاره میزنند... مریضی شفا گرفت