پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش می‌پرسم چرا بستم؟
سر می‌گذارد آسمان بر آستانت
غرقیم در دریای لطف بی‌کرانت
دلم امشب گدای سامرّاست
از تو غیر از تو را نخواهم خواست
تا حضور تو، دلِ خسته مسافر شده است
توشه برداشته از گریه و زائر شده است
توبۀ من را شکسته اشتباه دیگری
از گناهی می‌روم سوی گناه دیگری
همه هست آرزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی
همپای خطر همسفر زینب بود
همراز نماز سحر زینب بود
