غم کهنۀ در گلویم حسین است
دم و بازدم، های و هویم حسین است
تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است
چشمها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است
بیسایه مرا آن نور، با خویش کجا میبرد
بیپرسش و بیپاسخ، میرفت و مرا میبرد
در تیررس است، گرچه از ما دور است
این مشت فقط منتظر دستور است
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند