کربلا
شهر قصه‌های دور نیست
هر نسیمی خسته از کویت خبر می‌آورد
چشم تر می‌آورد، خونِ جگر می‌آورد
نه فقط سرو، در این باغِ تناور دیده
لاله‌ها دیده ولیکن همه پرپر دیده
چشم دل باز کن که جان بینی
آن‌چه نادیدنی‌ست آن بینی
نشاط انگیز نامت می‌نوازد روح عطشان را
تو مثل چشمه‌ای! نوشیده و جوشیده انسان را
شبی ابری شدم سجاده را با بغض وا کردم
به باران زلال چشم‌هایم اقتدا کردم
چرا و چرا و چرا می‌کشند؟
«به جرم صدا» بی‌صدا می‌کشند
