ای کاش مردم از تو حاجت میگرفتند
از حالت چشمت بشارت میگرفتند
تنت از تاول جانسوز شهادت پر بود
سینهات از عطش سرخ زیارت پر بود
کیست این حنجرۀ زخمیِ تنها مانده؟
آن که با چاه در این برهه هم آوا مانده
آمیخته چون روح در آب و گل ماست
همواره مقیم دل ناقابل ماست