من شعر خوبی گفتم امّا او
از شعر من یک شعر بهتر گفت
ابرهای سیاه میگریند
باز باران و باز هم باران
ای عزّت را گرفته بی سر بر دوش
وی تنگ گرفته عشق را در آغوش
هنوز مانده بفهمیم اینکه کیست علی
برای عشق و عدالت غریب زیست علی
داغ تو اگرچه روز را شام کند
دشمن را زهر مرگ در کام کند
تنت از تاول جانسوز شهادت پر بود
سینهات از عطش سرخ زیارت پر بود
امروز ایلام فردا شاید خراسان بلرزد
فرقی ندارد کجای خاک دلیران بلرزد
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
دلم شور میزد مبادا نیایی
مگر شب سحر میشود تا نیایی