عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
میروی دریا دل من! دست خالی برنگردی
از میان دردها با بیخیالی برنگردی
ببین که با غم و اندوه بعد رفتن تو
میان معرکه ماییم و راه روشن تو
نه از جرم و عقاب خود میترسم
نه از کمیِ ثواب خود میترسم
پس از تو آسمان از دامنش خورشید کم دارد
زمین در سینهاش دریای طوفانزای غم دارد
بار بر بستهای ای دل، به سلامت سفرت
میبری قافلۀ اشک مرا پشت سرت
بگو با من که در آن روز و در آنجا چه میدیدی؟
شهید من! میان تیر و ترکشها چه میدیدی؟
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
مگر نه اینکه همان طفل غزه طفل من است
چرا سکوت کنم سینهام پر از سخن است
ای در دلم محبت تو! هست و نیستم!
هستی تویی بدون تو من هیچ نیستم
تو از تبار بهاران، تو از سلالۀ رودی
تویی که شعر شکفتن به گوش غنچه سرودی
بیخواب پی همنفسی میگردد
بیتاب پی دادرسی میگردد
میداد نسيم سحری بوی تنت را
از باد شنيدم خبر آمدنت را