بیا باران شو و جاری شو و بردار سدها را
به پیکارِ «نخواهد شد» بیاور «میشود»ها را
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
نمی ز دیده نمیجوشد اگرچه باز دلم تنگ است
گناه دیدۀ مسکین نیست، کُمیت عاطفهها لنگ است
از روی توست ماه اگر اینسان منوّر است
از عطر نام توست اگر گل، معطّر است
چشم تو خراب میشود بر سر کفر
کُند است برای حنجرت خنجر کفر
مردان غیور قصّهها برگردید
یک بار دگر به شهر ما برگردید