غم کهنۀ در گلویم حسین است
دم و بازدم، های و هویم حسین است
حُسنِ یوسف رفتی اما یاسمن برگشتهای!
سرو سبزم از چه رو خونین کفن برگشتهای؟
به صحرا بنگرم، صحرا تو بینم
به دریا بنگرم، دریا تو بینم
دلا غافل ز سبحانی، چه حاصل؟
مطیع نفس و شیطانی، چه حاصل؟
خدایا! داد از این دل، داد از این دل
که یکدم مو نگشتُم شاد از این دل
برداشت به امیّد تو ساک سفرش را
ناگفتهترین خاطرۀ دور و برش را
در تیررس است، گرچه از ما دور است
این مشت فقط منتظر دستور است
اگرچه در شب دلتنگی من صبح آهی نیست
ولی تا کوچههای شرقی «العفو» راهی نیست