من به غمهای تو محتاجتر از لبخندم
من به این ناله به این اشک، ارادتمندم
جان داد که در امان ببیند ما را
خالی کند از یزیدیان دنیا را
چندین ستاره در حرم آن شب شهید شد
شب آنچنان گریست که چشمش سفید شد
حرمت خاک بهشت است، تماشا دارد
جلوۀ روشنی از عالم بالا دارد
آسمان را پهن میکردی به هنگام نماز
تا که باشد کهکشان با خاک پایت همتراز
مینویسند جهان چهرۀ شادابی داشت
هر زمان محضر او قصد شرفیابی داشت
با زخمهای تازه گل انداخت پیکرش
تسلیم شد قضا و قدر در برابرش
مشعلی در دست آمد راه را پیدا کند
قطره میآمد که خود را بخشی از دریا کند
در حجم قنوتها دعا تعطیل است
یاد از تو - غریب آشنا! - تعطیل است
سیر من سیر الیالله است تا مقصد تویی
کیستم؟ دست نیازم، لطف بیش از حد تویی
چه ابرها که خسیساند و دشت خشکیدهست
و قرنهاست گلی در زمین نروییدهست
چشم وا کردی و آغوش خدا جای تو شد
کعبه لبخند به لب، محو تماشای تو شد
لب باز کردی تا بگویی اَوّلینی
آری نخستین پیرو حبلالمتینی