سر می‌گذارد آسمان بر آستانت
غرقیم در دریای لطف بی‌کرانت
توبۀ من را شکسته اشتباه دیگری
از گناهی می‌روم سوی گناه دیگری
الا رفتنت آیۀ ماندن ما
که پیچیده عطر تو در گلشن ما
اى بسته بر زيارت قدّ تو قامت، آب
شرمندهٔ محبّت تو تا قيامت، آب
این آستان كه هست فلك سایه‌افكنش
خورشید شبنمی‌ست به گلبرگ گلشنش
