غم کهنۀ در گلویم حسین است
دم و بازدم، های و هویم حسین است
و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
ماه غریب جادّهها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
غزل عشق و آتش و خون بود که تو را شعر نینوا میکرد
و قلم در غروب دلتنگی، شرح خونین ماجرا میکرد
این چندمین نامهست بابا مینویسم؟
هر چند یادت نیست امّا مینویسم
دل به دریا زد و دل از او کند
گرچه این عشق شعلهور شده بود
در تیررس است، گرچه از ما دور است
این مشت فقط منتظر دستور است