عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
شده‌ست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
نه از جرم و عقاب خود می‌ترسم
نه از کمیِ ثواب خود می‌ترسم
این اشک‌های داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
بی‌خواب پی هم‌نفسی می‌گردد
بی‌تاب پی دادرسی می‌گردد
