فراتر است، از ادراک ما حقیقت ذاتش
کسی که آینۀ ذات کبریاست صفاتش
از کار تو تا که سر درآورد بهشت
خون از مژگان تر درآورد بهشت
«اَلا یا اَیها السّاقی اَدِر کأسا و ناوِلها»
که درد عشق را هرگز نمیفهمند عاقلها
کمتر کسیست در غم من، انجمن کند
از من سخن بیاورد، از من سخن کند
میداد نسيم سحری بوی تنت را
از باد شنيدم خبر آمدنت را
دوباره بوی خوش مشک ناب میآید
شمیم توست که با آب و تاب میآید
گفتم چگونه از همه برتر بخوانمت
آمد ندا حبیبۀ داور بخوانمت