ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
از کار تو تا که سر درآورد بهشت
خون از مژگان تر درآورد بهشت
با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد
با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
ای در تو عیانها ونهانها همه هیچ
پندار یقینها و گمانها همه هیچ
کمتر کسیست در غم من، انجمن کند
از من سخن بیاورد، از من سخن کند
گل بر من و جوانى من گریه مىکند
بلبل به همزبانى من گریه مىکند
دوباره بوی خوش مشک ناب میآید
شمیم توست که با آب و تاب میآید
مجنون تو کوه را ز صحرا نشناخت
دیوانۀ عشق تو سر از پا نشناخت
ای آنکه دوای دردمندان دانی
راز دل زار مستمندان دانی
ای سرّ تو در سینۀ هر محرم راز
پیوسته درِ رحمت تو بر همه باز
بازآ بازآ هر آنچه هستی بازآ
گر کافر و گبر و بتپرستی بازآ
گفتم چگونه از همه برتر بخوانمت
آمد ندا حبیبۀ داور بخوانمت