از کار تو تا که سر درآورد بهشت
خون از مژگان تر درآورد بهشت
کمتر کسی‌ست در غم من، انجمن کند
از من سخن بیاورد، از من سخن کند
کیست این حنجرۀ زخمیِ تنها مانده؟
آن که با چاه در این برهه هم آوا مانده
آمیخته چون روح در آب و گل ماست
همواره مقیم دل ناقابل ماست
این كیست از خورشید، مولا، ماه‌روتر
بی‌تاب‌تر، عاشق‌تر، عبدالله روتر
دوباره بوی خوش مشک ناب می‌آید
شمیم توست که با آب و تاب می‌آید
الشام...الشام...الشام... غربت‌شمار شهیدان
اندوه... اندوه... اندوه... ای شام تار شهیدان
گفتم چگونه از همه برتر بخوانمت
آمد ندا حبیبۀ داور بخوانمت
