تماشا کن تکان شانه‌ها را
حکایت کن غم پروانه‌ها را
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
ماه پیش روی ماهش رخصت تابش نداشت
ابر بی لطف قنوتش برکت بارش نداشت
جرعه جرعه غم چشید و ذره ذره آب شد
آسمان شرمنده از قدّ خم مهتاب شد
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
دلم کجاست تا دوباره نذر کربلا کنم
و این گلوی تشنه را شهید نیزه‌ها کنم
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
