در قاب عکست می‌تواند جان بگیرد
این عشق پابرجاست تا تاوان بگیرد
بهارِ آمدنت می‌برد زمستان را
بیا که تازه کنم با تو هر نفس جان را
به نام آن‌که مستغنی‌ست بالذّات
«بَدیعُ الاَرض» و «خلّاقُ السماوات»
در راه تو مَردُمَت همه پر جَنَم‌اند
در مکتب عشق یک‌به‌یک هم‌قسم‌اند
گاهی دلم به یاد خدا هست و گاه نیست
اقرار می‌کنم که دلم سر به راه نیست
هرگز نه معطل پر پروازند
نه چشم به راه فرصت اعجازند
آرامش موّاج دریا چشم‌هایش
دور از تعلق‌های دنیا چشم‌هایش
