در قاب عکست می‌تواند جان بگیرد
این عشق پابرجاست تا تاوان بگیرد
بهارِ آمدنت می‌برد زمستان را
بیا که تازه کنم با تو هر نفس جان را
بُرونِ در بنه این‌جا هوای دنیا را
درآ به محفل و برگیر زاد عقبا را
دلم کجاست تا دوباره نذر کربلا کنم
و این گلوی تشنه را شهید نیزه‌ها کنم
گاهی دلم به یاد خدا هست و گاه نیست
اقرار می‌کنم که دلم سر به راه نیست
آرامش موّاج دریا چشم‌هایش
دور از تعلق‌های دنیا چشم‌هایش
