عارف وسط خطابۀ توحیدش
زاهد بعد از نماز پرتردیدش
نه از جرم و عقاب خود می‌ترسم
نه از کمیِ ثواب خود می‌ترسم
مه و خورشید تابیده‌ست در دست
و صد دریا زلالی هست در دست
نه از سر درد، سینه را چاک زدیم
نه با دل خود، سری به افلاک زدیم
بحث روز است صحبت از غم تو
سرخ مانده هنوز پرچم تو
بی‌خواب پی هم‌نفسی می‌گردد
بی‌تاب پی دادرسی می‌گردد
کسی مانند تو شب‌ها به قبرستان نمی‌آید
بدون چتر، تنها، موقع باران نمی‌آید
اجازه هست کنار حرم قدم بزنم
برای شعر سرودن کمی قلم بزنم
عصمت بخشیده نام او دختر را
زینت بخشیده شأن او همسر را
دیدی که چگونه من شهید تو شدم
هنگام نماز، رو سفید تو شدم
معنای شکوهِ در قیام است حبیب
پا منبری چند امام است حبیب
