ای به چشمت آسمان مهر، تا جان داشتی
ابرهای رحمتت را نذر جانان داشتی
باز در پردۀ عشاق صلایی دیگر
می‌رسد از طرف کرب‌وبلایی دیگر
هر چقدر این خاک، باران‌خورده و تر می‌شود
بیشتر از پیش‌تر جانش معطر می‌شود
مسافری که همیشه سر سفر دارد
برای همسفران حکم یک پدر دارد
ماه غریب جادّه‌ها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
غزل عشق و آتش و خون بود که تو را شعر نینوا می‌کرد
و قلم در غروب دلتنگی، شرح خونین ماجرا می‌کرد
دل به دریا زد و دل از او کند
گرچه این عشق شعله‌ور شده بود
همچون نسیم صبح و سحرگاه می‌رود
هرکس میان صحن حرم راه می‌رود
نور تو، روح مرا منزل به منزل می‌برد
کشتی افتاده در گِل را به ساحل می‌برد
