زهرای حزین، ز گرد راه آمده بود
جبریل، غریق اشک و آه آمده بود
ابرازِ دوستی، به حقیقت زیارت است
آری مرامِ اهل محبت، زیارت است
میکوش دمادم از خدا یاد کنی
با مهر، دل شکستگان شاد کنی
تیغ از تو طراوت جوانی میخواست
خاک از تو شکوه آسمانی میخواست
آن تشنهلبی که منصب سقّا داشت
وقتی به حریم علقمه پای گذاشت
نوخاستهای ز نسل درد آمده است
با گرمی خون و تیغ سرد آمده است
وقتی به گل محمّدی مأنوسیم
در خواب خوش ستمگران، کابوسیم
توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهندهای گواهت باشد
تيغيم که در فراز، رعبانگيزيم
هنگام فرود، خون دشمن ريزيم
کلامش سنگها را نرم میکرد
دلِ افسردگان را گرم میکرد
نمیجنبد ز جا مرداب کوفه
چه دلگیر است و سنگین، خواب کوفه
بیهوده مکن شکایت از کار جهان
اسرار نمیشوند همواره عیان
کی غیرت مردانۀ ما بگذارد
دشمن به حریم خانه پا بگذارد؟
با خلق اگرچه زندگی شیرین است
ای دوست! طریق سربلندی این است
پیکار علیه ظالمان پیشهٔ ماست
جان در ره دوست دادن اندیشهٔ ماست
هر منتظری که دل به ایمان دادهست
جان بر سر عشق ما به جانان دادهست
قلبی که در آن، نور خدا خواهد بود
در راه یقین، قبلهنما خواهد بود
مگذار اسیر اشک و آهت باشیم
در حسرت یک گوشه نگاهت باشیم
در بادیه، گام تا خداوند بزن
خود را به رضای دوست، پیوند بزن
در ماه خدا که فصل ایمان باشد
باید دل عاشقان، گلافشان باشد
از دوست اگر دوست تمنا نکنی
این پنجره را به روی خود وانکنی