چه جای شکوه که با آسمان قرار ندارم
شکسته قفلِ قفس، جرأت فرار ندارم
توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهندهای گواهت باشد
امشب ز غم تو آسمان بیماه است
چشم و دل ما قرین اشک و آه است
خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
سکوت سرمهای سد میکند راه صدایم را
بخوان از چشمهایم قطرهقطره حرفهایم را
با خلق اگرچه زندگی شیرین است
ای دوست! طریق سربلندی این است
ای شوق پابرهنه که نامت مسافر است
این تاول است در کف پا یا جواهر است
مگذار اسیر اشک و آهت باشیم
در حسرت یک گوشه نگاهت باشیم
در بادیه، گام تا خداوند بزن
خود را به رضای دوست، پیوند بزن
از دوست اگر دوست تمنا نکنی
این پنجره را به روی خود وانکنی