ابرازِ دوستی، به حقیقت زیارت است
آری مرامِ اهل محبت، زیارت است
باید که برای تو سرِ دار بمیرم
یکباره به پایت صد و ده بار بمیرم
ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
شبی هم این دل ما انتخاب خواهد شد
برای خلوت اُنست خطاب خواهد شد
آمادهاند، گوش به فرمان، یکی یکی
تا جان نهند بر سر پیمان یکی یکی
از مرز رد شدیم ولی با مصیبتی
با پرچم سیاه به همراه هیأتی
مگر اندوه شبهای علی را چاه میفهمد؟
کجا درد دل آیینهها را آه میفهمد؟
شهر من قم نیست، اما در حریمش زندهام
در هوای حقحق هر یاکریمش زندهام
با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
عطش از خشکی لبهای تو سیراب شده
آب از هُرم ترکهای لبت آب شده
هستی ندیده است به خود ماتم اینچنین
کی سایهای شد از سر عالم کم اینچنین؟
برای لحظۀ موعود بیقرار نبودم
چنانکه باید و شاید در انتظار نبودم
موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد
با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
هر زمانی که شهیدی به وطن میآید
گل پرپر شده در خاطر من میآید
این چشمها به راه تو بیدار مانده است
چشمانتظارت از دم افطار مانده است
قحطی عشق آمده باران بیاورید
باران برای اهل بیابان بیاورید
بیهوده مکن شکایت از کار جهان
اسرار نمیشوند همواره عیان
خبری میرسد از راه، خبر نزدیک است
آب و آیینه بیارید سحر نزدیک است
گل بر من و جوانى من گریه مىکند
بلبل به همزبانى من گریه مىکند
آنان که مشق اشک مرتب نوشتهاند
با خط عشق این همه مطلب نوشتهاند
دست مرا گرفت شبیه برادری
گفتم سلام، گفت سلام معطری
ای آنکه نیست غیر خدا خونبهای تو!
خونِ سرشکستهٔ من رونمای تو