آن روز کاظمین چو بازار شام شد
دنیا برای بار نهم بی‌امام شد
نه قصّۀ شام و نمک و نان جوینش
نه غصۀ چاه و شب و آوای حزینش
مانند باران بود و بر دل‌ها ترنّم داشت
مانند چشمه لطف سرشارش تداوم داشت
باز گویا هوای دل ابری‌ست
باز درهای آسمان باز است
می‌شود بر شانۀ لطفت پریشان گریه کرد
پابرهنه سویت آمد مثل باران گریه کرد
