به ظاهر زائرم اما زیارت را نمی‌فهمم
من بیچاره لطف آشکارت را نمی‌فهمم
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
هفت آسمان در دست‌های مهربانت بود
هرچند عمری سقف زندان آسمانت بود
فدای حُسن دل‌انگیز باغبان شده بود
بهار، با همه سرسبزی‌اش خزان شده بود
گردباد است که سنجیده جلو می‌آید
به پراکندن جمع من و تو می‌آید
صبوری به پای تو سر می‌گذارد
غمت داغ‌ها بر جگر می‌گذارد
پل، بهانه‌ای معلّق است
تا به اتّفاق هم از آن گذر کنیم
بارها از سفره‌اش با اینکه نان برداشتند
روز تشییع تنش تیر و کمان برداشتند
خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی
مانند باران بود و بر دل‌ها ترنّم داشت
مانند چشمه لطف سرشارش تداوم داشت
می‌شود بر شانۀ لطفت پریشان گریه کرد
پابرهنه سویت آمد مثل باران گریه کرد
