غم کهنۀ در گلویم حسین است
دم و بازدم، های و هویم حسین است
در عشق دوست از سر جان نیز بگذریم
در یک نفَس ز هر دو جهان نیز بگذریم
ما دل برای دوست ز جان برگرفتهایم
چشم طمع ز هر دو جهان برگرفتهایم...
پیوستگان عشق تو از خود بریدهاند
الفت گرفته با تو و از خود رمیدهاند
بیا که عزم به رفتن کنیم اگر مَردیم
بیا دوباره به شبهای کوفه برگردیم
در تیررس است، گرچه از ما دور است
این مشت فقط منتظر دستور است
شراره میکشدم آتش از قلم در دست
بگو چگونه توان برد سوی دفتر دست؟