اوصاف تو از ابتدا تا انتها نور
آیینه‌ای، آیینه‌ای سر تا به پا نور
بخوان که اشک بریزم کمی به حال خودم
دل شکستۀ من! ای شکسته بال خودم
جاری‌ست در زلالی این دشت آسمان
با این حساب سهم زمین «هشت آسمان»
شبی که آینه‌ام را به دستِ خاک سپردم
هزار بار شکستم، هزار مرتبه مردم
نگاهی گرم سوی کودکانش
نگاه دیگری با هم‌زبانش
همین بس است به مدحش محمد است محمد
حمید و حامد و محمود و احمد است محمد
روز و شب در دل دریایى خود غم داریم
اشک، ارثى‌ست که از حضرت آدم داریم
از خاک می‌روم که از آیینه‌ها شوم
ها می‌روم از این منِ خاکی جدا شوم
به دریا رسیدم پس از جستجوها
به دریای پهناور آرزوها
اگرچه زود؛ می‌آید، اگرچه دیر؛ می‌آید
سوار سبزپوش ما به هر تقدیر می‌آید
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
روی تو برده رونق ماه تمام را
مجذوب کرده جلوهٔ تو خاص و عام را
جاری استغاثه‌ها ای اشک!
وقت بر گونه‌ها رها شدن است
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
شام تو پر از نور سحرگاهی شد
خورشید خدا به سوی تو راهی شد
دنیا شنید آه نیستانی تو را
بر نیزه دید آینه‌گردانی تو را
در سرخی غروب نشسته سپیده‌‌ات
جان بر لبم ز عمر به پایان رسیده‌ات
دویده‌ایم که همراه کاروان باشیم
رسیده‌ایم که در جمع عاشقان باشیم
رفتی و با غم همسفر ماندم در این راه
گاه از غریبی سوختم گاه از یتیمی
سلمان کیستید؟ مسلمان کیستید؟
با این نگاه، شیعهٔ چشمان کیستید؟
با شمایم ای شمایان بشکهٔ دشداشه‌پوش
با وقاحت روی فرش نفت و خون می‌ایستید
با زمزمی به وسعت چشم تر آمدم
تا محضر زلال‌ترین کوثر آمدم
ای سورۀ نامت، تفسیر أعطینا
زهراترین زینب، زینب‌ترین زهرا
دارد دل ما راه نجاتی دیگر
در مشهد و در قم، عتباتی دیگر
ای جذبهٔ ذی‌الحجه و شور رمضانم
در شادی شعبان تو غرق است جهانم
