ابرازِ دوستی، به حقیقت زیارت است
آری مرامِ اهل محبت، زیارت است
لبریزم از واژه اما بسته‌ست گویا زبانم
حرفی ندارم بگویم، شعری ندارم بخوانم
با اینکه نبض پنجره در دست ماه نیست
امشب جهان به چشم اتاقم سیاه نیست
ای پاسخ بی‌چون و چرای همۀ ما
اکنون تویی و مسأله‌های همۀ ما
از باغ می‌برند چراغانی‌ات کنند
تا کاج جشن‌های زمستانی‌ات کنند
تویی که نام تو در صدر سربلندان است
هنوز بر سر نی چهرۀ تو خندان است
در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم
اصلاً به تو افتاد مسیرم که بمیرم
به تعداد نفوس خلق اگر سوی خدا راه است
همان‌قدر انتخاب راه دشوار است و دلخواه است
مستی نه از پیاله نه از خم شروع شد
از جادۀ سه‌شنبه شب قم شروع شد
بیهوده مکن شکایت از کار جهان
اسرار نمی‌شوند همواره عیان
هنوز گریه بر این جویبار کافی نیست
ببار، ابر بهاری، ببار! کافی نیست
نشسته سایه‌ای از آفتاب بر رویش
به روی شانهٔ طوفان رهاست گیسویش
هر منتظری که دل به ایمان داده‌ست
جان بر سر عشق ما به جانان داده‌ست
قلبی که در آن، نور خدا خواهد بود
در راه یقین، قبله‌نما خواهد بود
در ماه خدا که فصل ایمان باشد
باید دل عاشقان، گل‌افشان باشد
